Twenty One Pilots Concert

Mijn valentijn zag er dit jaar toch verrassend anders uit dan in vergelijking met de vorige jaren. Voor het eerst keek ik er al maanden naar uit. Normaal gezien doe ik dit niet, omdat valentijn in mijn ogen commerciële bullshit is. Wat deed mij dan wel uitkijken naar deze dag? Het concert van Twenty One Pilots!

Ik heb hun leren kennen - van naam - doordat ze op tour zijn geweest (als voorprogramma weliswaar) met Panic! At The Disco en Fall Out Boy, die - even terzijde - 2 van mijn favoriete bands zijn. Naar hun muziek had ik toen nog niet geluisterd, omdat ik het niet echt nodig vond. Na een tijdje stond mijn Tumblr vol met hun en besloot ik dus mijn Spotify eens open te doen en de naam eens op te zoeken.

Het heeft lang geduurd vooraleer ik een liedje vond dat ik wou luisteren. Ik kijk altijd naar de titel van het lied en de titel die mij het meeste aanspreekt, wel, die wint. Addict With A Pen van hun self-titled album won direct voor mij, omdat ik dat echt een prachttitel vond. Het lied stelde mij niet teleur en al snel stonden al hun albums op shuffle.

Fast-forward tot de tijd dat hun laatste album, Blurryface, uitkomt. Heel enthousiast begin ik te luisteren en ben ik énorm tevreden met wat ik te horen kreeg. Toen ze dus een tour aankondigden, MOEST ik wel gaan. Helaas, voor ik die niet zo heel goed uitkeek, had ik een tour al volledig gemist. Nou het is te zeggen: hun concert hier was uitverkocht. Tjonge jonge, wat was ik teleurgesteld. Ik moest gelukkig niet te lang wachten, want al snel kondigden ze een 2de tour doorheen Europa aan, wegens het succes van de eerste. Onmiddellijk stuurde ik er mijn mama (dankjewel!) op af om tickets te kunnen bemachtigen. Deze keer was het wel geslaagd en het lag vast: ik ging op 14 februari Twenty One Pilots aan het werk zien.

Nu zit ik hier, met een grote glimlach om jullie te vertellen over een heel avontuur. Het begon allemaal gisterenavond rond 17:30u. Toen stapten mijn vriendin en ik in de auto, op weg naar het huis van nog een andere vriendin van mij. We namen haar mee en rond 18:40u kwamen we toe in Brussel. Ideaal! 20 minuutjes voordat de deuren open gingen. Er stond een GIGANTISCHE rij op ons te wachten, maar gelukkig kende ik iemand die al sinds 4 uur aan het wachten was. (Bless!) Toen we binnenkwamen had ik nog tijd om snel naar de wc te lopen (tip: drink niet te veel water op de dag van je concert) en toen ik terugkwam had ik verrassend goeie staanplaatsen. Dit was mijn eerste keer dat ik in de 'pit' ging staan, dus dit was best wel spannend. Ik had nog nooit zo dichtbij gestaan op een concert, dus ik zag het echt helemaal zitten.

Een half uur nadat de deuren geopend waren, klonk er muziek. Het voorprogramma, Woodie Smalls, bracht een set die vele wenkbrauwen deed fronsen. Als je nu namelijk een band hebt, die heel depressieve liedjes schrijft, is een rapper die over 'bitches' en 'fucking' zingt nu niet echt het beste voorprogramma... (Ik kijk naar jullie, AB personeel!). Na een goeie 40 minuten - en het twee keer spelen van hetzelfde lied wegens een te korte setlist - kon het échte wachten beginnen. Het half uur leek wel uren te duren, waarin ik mijn vrienden entertainde met mijn hilarische moppen.

Wel was het toevallig, dat op het moment dat ik Turn Off The Lights van Panic! At The Disco begon te zingen, dat de lichten uitgingen. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf. De muziek begon de spelen, Tyler (de zanger) en Josh (de drummer) kwamen op het podium en een microfoon kwam uit de lucht naar beneden. Kippenvel!

Ze starten sterk, met Heavydirtysoul, een lied waarbij ik nooit mee zal kunnen rappen. Heel de zaal zong luidkeels mee met de "Can you save my heavydirtysoul?". Tyler had door dat de tekst goed beheerst was, dus liet de bridge van het lied aan ons over. Het publiek ging al helemaal wild, en het feestje was nog maar net begonnen.

Je had niet veel tijd om te bekomen van de opening, want ze waren al begonnen aan hun bekendste lied van allemaal: Stressed Out. Iedereen ging los en de "wake up you need to make money!" werd luidkeels geroepen naar het duo. Wat een waanzin...

Toen kregen we een gelukkige valentijn en het lieve bericht dat hij Valentijn het liefst van al met ons viert. Cheesy talk, maar het is wel al hun tweede concert op Valentijn in België!

Na het liefdevolle bericht weerklonken de eerste noten van Guns For Hands, waarbij er dus handen in de vorm van een pistool de lucht in schoten (pun intended). Pistolen werden vuisten en iedereen ging weer helemaal los, inclusief de groep moshers achter mij. Op het einde van het lied was het een magisch moment, waarbij iedereen met zijn vuist in de lucht bleef staan. Een sterke boodschap toch wel...

Toen begon Migraine, een grote favoriet van mij. Wel wat awkward als je negatief zingt over zondagen, op een concert dat op een zondag gepland is. Iedereen klapte enthousiast mee en ik heb nog nooit mensen met zo'n vreugde "Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind." horen roepen.

Na het applaus volgde al snel Polarize, een lied dat ik fantastisch vind en waar je lekker op kan dansen. Heerlijk! Daarna volgde de intro van het schattige House Of Gold, volledig begeleid op de ukulele.

Het teasing kon beginnen, want het was tijd voor We Don't Believe What's On TV. Het publiek werd uitgetest en verteld wanneer ze "yeah yeah yeah" moesten zeggen. Na een paar keer oefenen kregen we een flauwe "okay", waarbij heel de zaal een lachje uitliet. Doorheen het lied zongen we allemaal mee, extra luid wanneer het tijd was voor de "yeah yeah yeah".

Daarna volgde The Judge, wat ik een heel leuk liedje vind. Wat wel een leuk feitje is, is dat je in het lied op exact 4:25 Tyler "JOSH DUN" hoort roepen. Ik had dit eens op het internet gelezen en vond dit enorm leuk. Wel had ik er niet op gerekend, dat Tyler (en die random gast achter mij) dit ook tijdens het concert gingen roepen. Op de achtergrond verscheen dan in grote letters "JOSH DUN", wat mij toch wel aan het lachen bracht.

Hierna volgde nog een publieksliefhebber: Lane Boy. Ik kan met veel trots zeggen dat dit een lied is dat ik volledig kan meezingen, inclusief de raps. Wat ik heel leuk vond is dat ze net zoals in de muziekvideo vroegen aan het publiek om neer te gaan zitten. Iedereen zag dit helemaal zitten (pun intended), ondanks dat het best wel lastig was een deftige positie te vinden. Bij de famous "drop" sprong iedereen recht en was het werkelijk magisch. Mijn mond valt er nog altijd van open.

Nu was het tijd voor een rustig stukje! Ze zetten zich neer achter de piano en drums en beginnen een medley van hun liedjes te spelen. Heel leuk, want dan is het een enorme verassing om te zien welk lied als volgende komt. Ik was dan wel de persoon die "omg" moest roepen, toen ze Addict With A Pen begonnen te spelen. Ik stond toen toch wel met een paar traantjes in de ogen.

Na de emotionele medley, was het weer volop tijd om het feestje verder te zetten en dat deden ze met Doubt. Wat was dit een eer om live te mogen meemaken! Het publiek werd in twee groepen verdeeld en Tyler werd even de maestro van de hele zaal. Braaf riep iedereen de tekst mee op zijn beurt en dat creëerde een betoverende sfeer. Het ene deel van de zaal viel wat later in en zo kregen we een hele nieuwe versie te horen van een lied waar we zo vertrouwd mee waren.

Met nog een zweverig gevoel van wat er gebeurd was, klom Tyler LETTERLIJK in het publiek. Met handen en voeten stond hij op de fans, die hem omhoog hielden, en heel de 'pit' schoof naar hem toe. Toen begon hij mijn lievelingslied te spelen - Holding On To You - en ik ging helemaal los. Voor mij was het iets buitengewoons, om dat lied live te horen. Ik krijg nog altijd kippenvel. Josh Dun zijn achterwaartse salto verbeterde mijn toestand NIET.

De zaal werd plots donker en er begon een video te spelen. Toevallig in het bos waar ze één van hun muziekvideos hadden opgenomen. Het was dus logisch dat het daaropvolgende lied 'Ride' was. Nogmaals feestje dus!

Het feest bleef maar doorgaan, met het daaropvolgende 'The Run And Go'. Heel de zaal riep luidkeels mee met 'Tonight I need you to stay', want dat wouden we allemaal wel.

Even snel een slokje water drinken, want 'Tear In My Heart' bleef niet op zich wachten. Dit is een lied waar ik nu eens altijd op los ga. Tyler had dit ook door, dus mochten we zelf the bridge weer zingen. Onze maestro was teruggekeerd. Ook was dit - als ik het mij goed herinner - het lied waarbij de helft van de zaal op elkaars schouder zat. Zelf vond ik dit een beetje jammer, omdat mijn aandacht hierdoor wat weg ging van het lied. Wel vond ik het enorm leuk om dit rondom mij te zien.

Als we flink waren, was dit niet het laatste liedje. Zo luidde hij 'Car Radio' in. Een lied dat ik maar al te graag zing. Iedereen sprong op en neer en zong luidkeels mee. Totdat ik even verward was. Op het podium stond alleen nog maar de drummer en iedereen keek achterom. Het duurde me dan een tijdje om Tyler te vinden, die ondertussen op een pilaar stond. Iedereen stak de hand in de lucht en synchroon bewogen we hem allemaal op en neer. Dit was weer één van adembenemende momenten.
Toen werd het volledig donker. Het publiek begon "ooh" te zingen en te klappen op de maat van Car Radio. Na een paar minuten sprong het licht weer aan en weerklonk er piano.

Muisstil was het, toen ze Goner begonnen te spelen. Na een tijdje begonnen we allemaal mee te zingen en iedereen was helemaal into the moment. Ik realiseerde mij dat het concert bijna gedaan was, en dit lied drong echt door tot in het diepste van mijn hartje.

Als afsluiter begon hij op de piano 'Trees' te spelen. Ik werd zo emotioneel van deze versie van het lied te horen, dat ik toch wel wat traantjes liet vloeien. 'Trees' is een lied dat mij toch meer raakt dan ik dacht, zeker als je kijkt naar de tekst. Zoals verwacht gingen de platformen het publiek in en stonden ze al snel te drummen bovenop het publiek. Het was werkelijk adembenemend. Ook stonden ze dan nog eens veel dichter bij ons.

Met een buiging, een grote glimach en de woorden "we are twenty one pilots, and so are you" sloten ze hun krachtige concert af. Ik stond verbijsterd aan de grond genageld. Dit was het beste concert dat ik ooit al meegemaakt heb.

Vooraleer ik je met rust laat, wil ik nog even een paar honorable mentions zeggen:

• Proficiat aan de mensen achter mij die de hele tijd tegen mij botsten omdat ze het nodig vonden om bij elk lied te moshen. Zelfs bij de rustige liedjes, begonnen ze eraan. 
• Josh Dun die even alleen op een platform op het publiek aan het drummen was.
• Tyler Joseph die van zijn piano sprong. 
• Tyler Joseph die een ballon in de vorm van een hartje kapot maakte en zei "take that, balloon"
• Tyler Joseph die elke 3 liedjes zei "give it up for the amazing drummer: Josh Dun" We snappen je helemaal Tyler.
• Josh Dun die een drumstok naar een meisje gooide, maar iemand anders ving hem. Josh ging er dan bij, om ervoor te zorgen dat de drumstok bij de juiste persoon terecht kwam.
• Mijn grote dank aan mijn vriendin bij wie ik in de rij mocht gaan staan. Zonder haar had ik nooit zulke mooie plaatsen.
• Het meisje dat ook een kruisteken maakte en hallelujah zei. Same.

Zo, de reden dat ik dit hier allemaal vertel is niet omdat ik denk dat dit jullie interesseert, integendeel zelfs, maar omdat dit de manier is waarop ik het concert wil onthouden. Ik wil dit herlezen en het concert als het ware herbeleven. Zo wil ik het in mijn brein geplant hebben. 

Dus, heb jij nog een leuk concert waar je naartoe geweest bent?