Panic! At The Disco: Concert + Meet & Greet 2016

De nacht van 24 op 25 mei heb ik nauwelijks kunnen slapen. Misschien doordat ik wat ziekjes was, misschien door wat er mij 25 mei te wachten stond... Ik ging Panic! At The Disco, één van mijn favoriete bands, ontmoeten.

De schooldag kon maar niet snel genoeg voorbij gaan, want man, wat wou ik toch dat het al snel 6u30 was. Helaas heb ik hier toch even op mogen wachten. Omstreeks 2 uur kwam mijn vriendin mij halen en reden we richting Antwerpen. Familiair met het gebouw, was ik laaiend enthousiast om terug te keren richting Trix. Rond 4 uur stonden we dan gezellig in de rij en gaf een meisje ons een nummer: mijn vriendin 15, ik 16. Het wachten kon dan beginnen. We doofden de tijd een beetje door de '7 Second Challenge' app te gebruiken, maar na een tijdje begon dit ook maar te vervelen.
Die koppijn en honger bleken dan ook geen cadeau te zijn. Ik heb dan maar snel een dafalgan genomen en wat boterhammetjes gegeten.

Twee uur ging voorbij en we maakten opeens een nieuwe vriendin; hoera! Een hele avond hebben we nog met haar staan praten en we hebben onze contactgegevens uitgewisseld. Zo werd het traag maar zeker 6u30... We kregen een laminaat van de befaamde Zack, bekend onder de fans als ongeveer 'de persoon die alles doet voor de band'. Een persoon die heel to-the-point is, maar ook nog grappig. Hij legde ons wat regels op en daarna konden we de zaal betreden.

Eerste indruk? Man, wat een kleine zaal was me dat... FANTASTISCH! Al snel volgde ik de rest van de mensen en gingen we in één mooie rij gaan staan. Het ging gebeuren: de meet & greets konden elk moment beginnen.

Met een kleine box met wat hip-hop muziek kwamen ze al dansend de zaal binnen. Iedereen kreeg binnen de seconde een grote lach op hun gezicht. De rij ging maar vooruit en vooruit, tot op het moment dat mijn vriendin de laatste persoon was die tussen mij en de band stond. Zij liep naar voren en gaf Dallon Weekes, de bassist, een hand. Grote fout, want ze wou high-fives geven. Ze heeft het wel mooi opgelost, want ze vroeg Brendon Urie (de zanger) een high five. Vol enthousiasme stak hij zijn hand op, waarop zij over haar haren streek. Ze had een grapje met hem uitgehaald. Heel de groep begon "OOOOH" te roepen en Brendon ging verslagen met zijn gezicht tegen de muur. Allemaal waren ze aan het lachen, en ik voelde mijn spanning stijgen. Brendon "schopte" mijn vriendin als het ware weg en de aandacht van alle leden was op mij gericht.

Ik stapte naar voren, gaf ze vriendelijk een hand en had opeens door dat ze allemaal "nice to meet you" aan het zeggen waren. Ik zei dit dan maar snel terug, ondanks dat ik daar bij Dallon de kans niet meer voor gehad heb. Ik stelde mij voor Brendon, keek een klein beetje naar beneden recht in zijn ogen en begon maar aan mijn tekst:

Thank you so much for your music. 

It's such a huge inspiration for me and it really means a lot to me.

 Thank you so much.

Brendon keek mij geïnteresseerd en aandachtig aan, en zijn blik verzachtte bij de woorden die ik zei. 

Aww, thank you so much. 

That's awesome. It means a lot. 

Thank you.

Snel draaide ik mij nog naar de gitarist, Kenneth Harris, om te zeggen dat ik zijn solo albums fantastisch vond, waarop er een lach op zijn gezicht kwam en hij mij bedankte. Aan Dallon vertelde ik dat ik "of course" de Brobecks ook fantastisch vond, waarop ik een waarderende knik kreeg. Ze maakten zich klaar voor de foto en Kenneth en Brendon namen mij beiden vast. Een grotere lach kon ik niet op mijn gezicht hebben.

Brendon kwam weer voor mij staan, waarop ik de volgende woorden nog sprak:

Thank you. Oh by the way, sorry about my friend with the high-five thing.

Brendon zijn blik verzachtte weer en hij had zijn 'smirk' opgezet. 

Oh no, don't worry about it. That was really cool and funny. Really. 

Ik lachte nog eens, keek hem nog eens in de ogen en bedankte hem nogmaals. Ik zei ook nog een laatste 'nice to meet you' en een algemene 'thank you' aan de hele band vooraleer ik wegging. Ik vergat zelfs mijn gesigneerde poster te nemen (totdat iemand mij erop wees). Brendon keek mij nog na, terwijl de rest al vriendelijk keek naar het volgende meisje in de rij. Holy crap. 

Het mooiste vond ik dat ze allemaal, vooral Brendon, al die tijd hun aandacht op mij hadden gevestigd en zich volledig focusten. Alsof ze niet in een zaal vol met 100 personen die hun wouden ontmoeten stonden. 

Uiteindelijk was het aan de laatste. Daarna zwaaiden ze en gingen ze al dansend, de handen vol met cadeautjes, weg. Mag ik er ook even op wijzen dat ze heel de meet & greet door stonden te dansen?

Daarna gingen we allemaal mooi in de zaal staan. Toen zei Zack dat er sommigen onder ons al een paar uur hebben aangeschoven, dus dat de personen met een nummer op hun hand eerder naar de barrière mochten om hun plaats te kiezen. Hoera! Al snel was het aan mijn vriendin en mij en gingen we vlak voor de plaats van Dallon staan. Front row. Freaking front row...

Het wachten duurde eeuwig, maar dan kwam het voorprogramma eindelijk op. Rocky NTI had wat een voorprogramma moest hebben. Ze brachten goeie sfeer in zaal en speelden prachtige nummers. Honorable mentions zijn:

* De zanger die zei dat het tijd was dat wij eens een stukje zouden zingen, waarop iemand uit de zaal "Beyoncé" riep. Ze moesten hier allemaal om lachen, waarop de zanger zei dat hij geen enkel lied van haar kende. De bassist begon All The Single Ladies te spelen en de zanger zei "Yeah, we're not really gonna do this."

* De pianist begon wat te dansen, waarop de zanger commentaar gaf dat hij meer moest dansen, waarop hij daar dus even helemaal alleen stond te dansen.

* De zanger gaf België een compliment, waarop heel de zaal spontaan "BELGIUM BELGIUM BELGIUM" begon te roepen, wat hun weer aan het lachen bracht.

* Na hun set moesten sommigen zelf een deel opruimen, waarop er dus weer gegil uit de zaal kwam. Met een lach op hun gezicht ruimden ze verder op.

Het échte wachten kon dan beginnen. Een half uur zou het nog duren vooraleer we Panic! At The Disco aan het werk zouden zien. Ik was er alleszins al klaar voor. Uiteindelijk gingen de lichten uit, stapten de leden één voor één op het podium en de eerste noot werd ingezet.

'Don't Threaten Me With A Good Time' begon te spelen en de zaal barstte los. Gedurende heel het eerste lied keek Dallon recht in mijn ogen, want ik was de persoon die vlak voor hem stond. Zonder probleem zong ik heel het lied mee en genoot ik van Brendon die zijn tekst begon uit te beelden. Wanneer je nu eenmaal zingt over "a guy in a chiffon skirt" // "I make these high heels work" // "I'm not as think as you drunk I am" zorgt dit wel voor mooie taferelen.

Het feestje was nog maar gestart en bleef doorgaan met de klassieker 'Time To Dance'. Ik kon niet wachten op het vers "when I say shotgun, you say wedding" waarop het publiek "WEDDING" schreeuwde naar Brendon, die trouwens zijn lach niet kon verbergen. (heel het optreden lang)

Het feestje bleef maar doorgaan, want al snel zette ze 'Vegas Lights' in, een lied waarop je wel moet dansen. Dit was ook het moment waarop ik realiseerde hoe dankbaar ik was om al deze mooie liedjes te horen, en we waren nog maar bij het derde van de setlist. 

Daarna even een korte intermezzo, die verder ging op de intro die afgespeeld werd vooraleer ze het eerste lied begonnen spelen. Daarna speelde ze een ietwat ruigere versie van 'The Ballad Of Mona Lisa', wat één van mijn topfavoriete liedjes is. Ik was dus doodgelukkig toen ik realiseerde waarnaar ik aan het luisteren was en ik zong luidkeels mee. 

Daarna werd Hallelujah ingezet, waarbij het publiek mee klapte en vrolijk toegaf dat we stiekem allemaal wel wat stout zijn. Het was prachtig. Ook waard om te vermelden, is dat bij elke hoge noot dat Brendon er tussen flapte - wat trouwens één van zijn specialiteiten is - de decibels behoorlijk de lucht in gingen. Ook even vermelden dat dit liedje werd opgedragen aan het meisje met de feesthoed op, waar Brendon "happy birthday, sweetheart" tegen zei. Daarna was het tijd voor 'Let's Kill Tonight'. Een lied vanop Vices & Virtues, mijn favoriete album van hen, dus dit was zeer zwaar geapprecieerd door yours truly.

Ze eindigden dit lied met Brendon die zijn jasje uitdeed, waardoor hij halfnaakt was, die achter het drumstel kroop en los ging. Kan deze man nog meer talenten hebben? Na weer een korte intermezzo, ging heel de zaal uit zijn dak op LA Devotee. Een lied waarvan ik toch vind dat het meer pit heeft op het album dan live, maar dat wil nog altijd niet zeggen dat ik het niet geweldig vond. Wel was het leuk dat hij "sweaty balls" in plaats van "swimming pools" zong, omdat iemand dat op een bordje karton had gezet. Ondertussen had Brendon al het één en ander eruit geflapt, zoals een hallo en een bedankje voor te komen. 

Toch ging hij een stap verder vooraleer hij Girls/Girls/Boys begon te zingen, een lied dat gaat over biseksualiteit. Hij gaf een speech waarin hij verklaarde dat het volgens hem niet uitmaakt welke seksualiteit iemand heeft, wat met veel lof door de zaal geprezen werd. Een super leuk lied weliswaar, waarop ik vrolijk danste en zong.

Net toen ik dacht dat het niet beter kon, slaagde Brendon er toch in. "We've been playing this song during soundcheck and we were like 'fuck it, let's just play it tonight' so excuse me if I forget some words and try to help me out if you know the lyrics. This is a new one for you." Voor de eerste keer speelden ze dit lied live, Golden Days, waarbij ik nog nooit zo hard getierd heb toen ik het lied herkende. Dit is mijn favoriete lied van hun nieuwe album en het was een lied dat ik jammer vond dat ze het nooit live speelden. Maar daar stond ik dan, nieuw voor hun, nieuw voor mij. Nog nooit was ik zo blij om een lied live te horen. Het enige lied dat dit zou kunnen overtreffen is 'Nearly Witches'. Ik moet toegeven dat ik nu nog altijd kippenvel krijg wanneer ik naar Golden Days luister. 

Hierna was het weer aan een lied van Vices & Virtues: 'Ready To Go (Get Me Out Of My Mind)'. Een leuk lied om mee te zingen. Wat me eigenlijk doorheen heel het concert opviel, was dat elk lied van hun enorm leuk was om mee te zingen. Over elk lied was ik enthousiast en ik ben enorme fan van alle liedjes. 

Wat ze hierna ingezet hadden, was een lied waarop ik zo hard aan het hopen was. 'Nicotine' is mijn favoriet van 'Too Weird To Live, Too Rare To Die'. Ik kon dus niet geloven dat ik de eer had om dit live te horen. Deze avond kon echt niet beter. 

Daarna was het de beurt aan twee funky liedjes Crazy=Genius en Miss Jackson. Voor Miss Jackson gaf Brendon wel nog de speech dat het ging over een meisje waarmee hij geslapen heeft, maar zij was de volgende dag gewoon weg verdwenen. Auwch! Wat een mooie inspiratie. Ik was enorm blij toen dit lied werd ingezet, want ik wist dat dit het lied was waarop Brendon een achterwaartse salto maakte en man, die salto was prachtig en werd geprezen met het gegil van meer dan 1000 personen.

Een piano werd op het podium getrokken en ik maakte me klaar voor 'This Is Gospel', maar dat is niet gekomen, neen. In de plaats weerklonk 'Nine In The Afternoon', een liedje uit de oude doos dat 'Pretty Odd' noemt. Ik vind het zo'n aangenaam liedje en heb hier ook gebruik van gemaakt om dit lied luidkeels op te dragen aan Dallon, die voor mij stond. Met de tekst "this is a song we just wrote backstage" wist ik onmiddellijk welk lied eraan kwam en ik sprong een gat in de lucht: het was tijd om Queen te coveren. Ze begonnen de eerste noten van Bohemian Rhapsody te spelen, dat vanzelfsprekend luidkeels meegezongen werd. We headbangden, sprongen, dansten en zongen erop los. Zelfs de security kon zich hierin vinden!

Daarna was het 'celebration time' met 'Victorious'. Een lied dat fantastisch is om live te horen en te beleven. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen. Na de extreem hoge noten en het vrolijke dansritme gingen ze allemaal het podium af. Iedereen klapte hetzelfde ritme, we schreeuwden allemaal "PANIC!" (wat natuurlijk een afkorting was voor de naam van de groep) en nadat we hier geen reactie op kregen begonnen we maar "we want more!" te roepen. De groep kwam aldus terug op het podium om hun set af te maken.

"If it weren't for this song, I wouldn't have any of this. This is the most important song in my career." of iets in die lijnen sprak Brendon Urie, vooraleer hij zijn grootste hit 'I Write Sins Not Tragedies' begon te spelen. De zaal ontplofte en we mochten zelf het eerste vers aanvullen. Ik had geen idee dat het zoveel deugd kon doen om "WHORE!" te roepen. Ook deed Brendon er nog een schepje bovenop met nog een tweede salto. Waar haalt hij toch al die energie vandaan?

Ik wou dat het lied nooit eindigde, omdat dit hun lied is waarmee ze de set meestal afsluiten. Het was dus tot mijn grote verbazing toen ze zeiden "we're going to play a few more songs for you." This Is Gospel werd ingezet, wat ook één van mijn favorieten is. Ik kon mijn oren niet geloven toen ze het begonnen te spelen. Holy shit. Deze band zal mij altijd blijven verbazen.

Even heel random maar wel aangenaam: een hardcore momentje. De meeste fans zijn familiair met het "positive hardcore" fenomeen (dankzij vine), dus vroeg Brendon of hij dit even mocht doen. Hij heeft dus een minuut lang op een hevige beat zitten roepen alsof hij de zanger was van een metal band... Die jongen blijft me toch verbazen.

bron

Tenslotte bedankte Brendon ons voor de fantastische show en zei hij dat hij niet kon wachten om in november terug te komen naar ons landje. Uiteindelijk speelden ze dé hit van hun nieuwste album: 'Emperor's New Clothes'. Hierna zwaaiden ze ons uit en verlieten ze het podium. De lichten gingen terug aan en iedereen stond aan de grond genageld. Hoe kon het zo vroeg al over zijn? 

Wanhopig probeerden mijn vriendin en ik nog een setlist te vangen en wonder bij wonder is het ons nog gelukt ook! Ik mag nu genieten van Dallon's setlist, waar alle liedje opstaan, hun logo en of het met/zonder plectrum gespeeld wordt. Deze ga ik inkaderen, samen met mijn gesigneerde poster.

Mijn vriendin en ik verlieten de zaal en ik voelde me beter dan ooit. Nog nooit had ik zo'n goed concert meegemaakt. Panic! At The Disco leefde op aan alle verwachtingen die ik had. Met veel vreugde zal ik terug denken aan dit concert en ik zal mijn ontmoeting met de groep nog een tijdje onthouden. 

Ik kan dus ook niet wachten om deze groep terug te aanschouwen in een uitverkochte AB in november en om binnen een paar jaar deze blogpost nog eens te lezen!

De foto's heb ik gevonden op de facebookpagina van de concertzaal.

Een Opname Van De Ideale Wereld

Vorige week dinsdag kon ik niet wachten om na school op de trein te springen. Mijn langverwachte avond als toeschouwer van De Ideale Wereld was eindelijk aangebroken. Ben je eens benieuwd hoe deze hele ervaring was?

Misschien eerst even wat "voorgeschiedenis" over deze show. Het is een satirisch actualiteitsmagazine met Otto-Jan Ham, Jelle De Beule en Sven De Leijer dat momenteel op Canvas te zien is. Het programma begon eind augustus 2013 en heeft al veel ups and downs meegemaakt. De kijkcijfers zijn nooit echt hoog geweest en het vertrek van Jonas Geirnaert zorgde voor een dieptepunt. Eind vorig jaar werd ook aangekondigd dat het voorgoed gedaan was met De Ideale Wereld. Dit duurde tot Canvas het programma overnam en zo kreeg ik toch mijn kans op een aflevering bij te wonen.

bron

Ik volg al jaren het programma en was dus enorm blij dat ik eindelijk eens een aflevering kon bijwonen. Het begon allemaal toen ik samen met mijn broer en een goeie vriend naar het station trok. Daar namen we een trein richting Vilvoorde en na meer dan een uur reizen, waren we bijna toegekomen op onze bestemming. Met slechts 20 minuten maakten we ons klaar voor een wandeling, die best nog wel doenbaar was. Na een kwartier arriveerden we dan ook bij de studio en werden we onthaald met een drankje en een setje oordopjes. Er stonden zetels klaar en potjes met chips. Dit vond ik heel bizar, aangezien je je hier volledig gratis voor kon opgeven. Rond 19:15u (een uur nadat we verwacht werden), vertrokken we richting de studio. Het was een kleine, maar gezellige studio en we werden allemaal op een willekeurige plaats gezet. Ik zat op de bovenste rij, vlak voor de tafel van Otto-Jan en vlak naast de regie. Het was wel eens leuk om eens te piepen hoe ze het daar allemaal deden. Alle camerabeelden en de autocue waren in mijn zicht. Ik was er volledig klaar voor.

We kregen ook nog een bakje, waarop we onze oortjes konden aansluiten. Deze lieten ons het geluid van de microfoontjes horen, zodat we toch een goede geluidskwaliteit hadden tijdens de opname. Ik zat volledig klaar toen de publieksopwarmer tevoorschijn kwam. Hij vertelde mopjes, gaf commentaar op de mensen, maakte ons enthousiast voor het programma en vertelde ons wanneer we moesten klappen en lachen. We namen ook nog een lach op en dan konden we volledig van start gaan. Otto-Jan stond ondertussen al naast mij bij de regie wat afspraken te maken rond de aflevering. Toen kwam mijn persoonlijke held, Jelle De Beule, binnen en begon met snoepjes te gooien. Helaas niet tot op de achterste rij, maar het was een mooi gebaar...

bron

Jammer genoeg was Sven De Leijer er niet, maar dat bedierf de pret niet. Otto-Jan en Jelle praatten nog even met het publiek, vooraleer ze erin vlogen met de aflevering. Tom Lanoye was de gast van dienst en ik vond hem een fantastische kerel. De aflevering ging voorbij als een sneltrein. Elk videofragment kregen we op de tv's die voor ons hingen te zien. Ook speelde er opeens een video van Jelle en Otto-Jan die met elkaar aan het praten waren in de studio, maar dit was vooraf opgenomen! Ik vond het indrukwekkend om eens te zien dat niet alles op tv echt werkelijk zo gefilmd is als je denkt dat het is. Ook stopten ze de aflevering af en toe om het zweet van Tom Lanoye af te vegen en begon Jelle een paar keer opnieuw met een kinderboekje voor te lezen. Ook was het mooi om hun reacties op de filmpjes te zien. Zo lag Otto-Jan bijna op de grond van het lachen door de video van Sociaal Incapabele Michiel. 'De magie van televisie' zou Jelle De Beule zeggen.

Toen ik de twitter-tegel zag verschijnen, brak mijn hart toch een beetje. Ik was zo gelukkig dat ik daar in het publiek mocht zitten voor een avond! Helaas was de aflevering toen gedaan en keerden we huiswaarts. In Brussel hebben we nog even een kleine snack gegeten en tegen 11 uur was ik eindelijk thuis.

Ik was er heel mijn avond door kwijt, maar ik zou het zonder twijfel nogmaals doen. In het publiek van De Ideale Wereld is zoals het zitten in de zaal bij een stand-up comedian: je zal vertrekken met buikpijn van het lachen. En in een ideale wereld, zou ik daar elke dag zitten.

X

Een Open Haatbrief Aan De Maatschappij

Beste,

Ik ben heel blij dat je - net zoals mij - heel hard uitkijkt naar de zomer. De zomer is immers ook mijn favoriete tijd van het jaar. Wel vind ik het jammer dat, ondanks dat de zomer nog niet begonnen is, je er al in geslaagd bent om de mijne te verpesten.

Misschien zie je het zelf niet, maar hoe ziek ben je wel? Overal waar ik kijk, zie ik één of andere nieuwe tip om te slanker te worden. Waarom? Waarom kan je het gewoon niet accepteren dat niet iedereen slank hoeft te zijn? Kun je niet voor één keer uit mijn hoofd blijven met al je stomme opmerkingen?

Ik dacht echt dat ik erin ging slagen dit jaar. Ik voelde me vrij zelfzeker en was er 100% zeker van dat ik deze zomer lekker naar buiten kon in mijn bikini. Niet te dik, niet te dun, gewoonweg tussen de twee, zonder problemen. Maar neen, elke zomer sta je weer in mijn gezicht te schreeuwen dat ik moet zijn wie je wilt dat ik ben.

Ik probeer zo hard om ervoor te zorgen dat je mij accepteert, maar je spartelt de heel tijd tegen. Je blijft denken dat je het beter weet, je laat mij onzeker staan, je ruïneert mijn leven.

Ik wou dat ik mijn uitgesproken persoonlijkheid, mijn vreemde keuze voor kledij en mijn uiterlijk zonder problemen kon tonen aan iedereen, maar door jou voelt dat fout.

Je laat me denken dat het niet ok is, dat ik er hoe dan ook nooit goed kan uitzien. Je bent een gruwelijk monster. Een demon die iedereen probeert te bezitten. Daarom haat je het als we tegen de stroming ingaan: je kan ons niet vast nemen met je klauwen.

Je mag doen wat je wilt, maar mij krijg je niet. Nog niet. Nooit niet. 

Morgen sta ik op en zal ik met een lach in de spiegel kijken, want mij krijg je niet klein. 

Nu niet. Nooit niet.

Geniet van je zomer. X

Mijn Doelstellingen Voor Een Gezond Leven

Het is als een ware een trend tegenwoordig: gezond leven! Wat ben ik blij met deze trend, want deze doet mij erbij stilstaan hoe ongezond ik wel leef. Ik krijg weinig tot geen beweging, eet altijd boterhammetjes met speculaaspasta en drink vaker dan gewenst een pintje en wat frisdrank. Hier wil ik graag écht eens verandering inbrengen. Misschien komt het door mijn fruitsalade als ontbijt, misschien komt het omdat mijn vegetarische vriendin zo druk bezig is met haar gezondheid of misschien komt het door het internet. Wie weet! Ik  weet alleen dat ik dit drastisch wil veranderen. Ik wil hier doelstelling neerpennen, zodanig dat ik mij lichtjes verplicht voel om ze allemaal uit te voeren. Ik heb het dan namelijk gedeeld met de wereld, niet waar? Ik kan dan toch moeilijk beginnen liegen?

NOTE: Ik heb (had) een enorme afkeer voor sport. Dit is dus geschikt voor mensen die een hele dag in bed liggen en aflevering na aflevering van hun favoriete show bingen.

Een wake-up stretch
 Hier moet ik nog aan beginnen, maar ik vergeet het helaas altijd! Gewoon eens simpel weg uitrekken, zodat heel het lichaam wakker kan worden. Om de bloedsomloop een boost te geven, kun je al zittend op de rand van je bed je tenen een paar keer tikken. Je hoofd eens even rollen en je armen en benen strekken kan dan ook geen kwaad. Zo voel je direct al wat meer energie voor de dag!

Een gezond ontbijt
Als ontbijt eet ik doordeweeks altijd een bordje met fruit, yoghurt en een mengeling van zaadjes. Zo krijg ik lekker veel vitamientjes binnen en ben ik een paar uur goed. Een grotere aanrader is om er banaan bij te eten, zo volstaat je maaltijd zeker tot aan de middag. Volgens mijn mama dan toch, ik lust namelijk geen banaan. Ook drink ik elke ochtend een glas water bij mijn ontbijt. In het weekend vervang ik dit door groene thee.

Een korte wandeling
 Aangezien mijn school wat onhandig ligt, heb ik een mooie wandeling van 15 minuten (door het park!) naar mijn bushalte. Zo krijg ik dagelijks wat frisse lucht na een drukke dag én heb ik een mooie wandeling gehad.

3-4 keer sporten per week
Ik hoor mijn lotgenoten al denken: "Oh nee, laat maar...." Ik weet het, maar ik ga er toch voor gaan!. Ik heb onlangs een heel leuk (Engelstalig) blogje gevonden waarop er Pilates-programma's opstaan. Vanaf morgen (je hoort het goed) ga ik direct beginnen met de zomer challenge. Hopelijk slaag ik erin om hem vol te houden!

Een korte meditatie
Ik wil doodgraag een echte yoga-goeroe en meditatie-freak worden, maar ik weet nog niet goed hoe ik hieraan moet beginnen. Dankzij mijn leerkracht weet ik we hoe ik even kort kan mediteren, dus dit zou ik eigenlijk vaker moeten toepassen.

Een yoga-sessie
De laatste tijd doe ik meer en meer yoga in mijn vrije tijd en ik vind het fantastisch! Ik hoop dus dat dit iets is dat ik kan blijven doen.

Minder lekkernijen en frisdrank
Wanneer ik thuiskom, grijp ik meteen een koekje en eet ik dit op. Dit irriteert mij enorm, toch kan ik het niet verhelpen. Wat past er nu namelijk nog bij thee? Toch zou ik hier niet altijd aan moeten toegeven... Ook wil ik minder frisdrank drinken. Dit mag geen dagelijkse gewoonte worden, helaas is dat het nu wel.

Een lange nachtrust
Ik ben één van de personen die nog niet gaat gaan slapen, ook al ben ik doodop. Ik heb toch nog tijd voor het slapengaan? Ik zou eigenlijk een beetje vroeger in mijn bed moeten kruipen om een goede nachtrust te krijgen.

Zo, wat doen jullie voor jullie gezondheid?

Waarvoor Ik Aan Het Sparen Ben

Als minderjarige moet ik het stellen met wat zakgeld van mijn ouders en deze zomer (hopelijk) een vakantiejob. Ik heb niet te klagen, aangezien ik nog gezellig bij mijn ouders woon en dus voor zowat niets moet betalen. Toch zijn er wat dingen waarvoor ik aan het sparen ben! Vroeger kon ik echt niet omgaan met mijn zakgeld maar tegenwoordig ben ik daar toch wel een master in geworden. Er staan enkele dingen op mijn verlanglijstje, die ik toch altijd in mijn achterhoofdje heb wanneer ik geld krijg. Ben je benieuwd waaraan ik mijn centjes wil besteden? Lees dan gezellig verder!

FACTS
Conventies kosten nu helaas geld! FACTS kan ik het best omschrijven als de markt voor nerds. Je ziet overal leuke kraampjes, praat bij met de mensen die je ziet en het is gewoon zo'n gezellige bende! Op een markt geef je geld uit, dus is het niet meer dan normaal dat ik hiervoor aan het spraen ben. Zie ik jou ook op 2-3 april in Flanders Expo?

Spiegelreflexcamera 

Een spiegelreflexcamera staat al een tijdje op mijn lijstje, maar deze kruipt de hele tijd groter. Ik wil hem vooral gebruiken om foto's te maken voor mijn blog, filmpjes te maken en dus mijn creativiteit de vrije loop laten gaan en om foto's te nemen wanneer ik eens een leuke uitstap maak. Hiermee kan ik eindelijk wat kortfilms realiseren, dus dit is wel iets dat zeer hoog op mijn lijstje staat!

Boeken
Er zijn dit jaar toch enkele boeken die ik nog wil aanschaffen, dus dit mag zeker niet ontbreken in dit lijstje. Ook wil ik graag een boek voor zelfstudie aankopen. Hoogstwaarschijnlijk zal dit dan Spaans worden. Zo kan ik deze zomer een nieuwe taal onder de knie krijgen!

Elektrische Gitaar
Sinds vorig jaar speel ik gitaar. Thuis speel ik akoestische, in de les elektrische. Zo kan ik beide een beetje onder de knie krijgen. Toch ben ik een grote voorstander van de elektrische gitaar en zou ik er ook graag eentje aanschaffen.

Festival
Misschien dat ik dit jaar eens één dagje naar Pukkelpop ga gaan. Festivals zijn duur. Dat wordt sparen!

Band merch
Merchandise is nooit goedkoop geweest, en ik heb toch weer een aantal concerten op de agenda staan.

Zoals je ziet zal ik mijn vakantiejob dus kunnen gebruiken! Waar spaar jij voor?

Maandelijkse Update (Februari 2016)

In Februari kregen we gezellig een dagje langer, maar ondertussen is de maand al volledig achter onze rug. Tijd om dus snel even terug te kijken!

Wat was je leukste moment deze maand?
Hier moest ik toch even over nadenken, totdat het mij inviel dat de vakantie deze maand plaatsvond. Wat heb ik gedaan in de vakantie? Ik ben naar het concert van Twenty One Pilots geweest (waar je hier uitgebreid over kan lezen). Het ding met concerten is dat ze je zo'n onbeschrijfelijk gevoel geven. Het licht gaat uit, iedereen begint te schreeuwen en een hele avond schreeuw je de teksten van je favoriete liedjes terug naar de persoon die ze geschreven heeft. Op een concert vergeet ik altijd eventjes wat er allemaal in mijn leven aan de hand is en kan ik echt eens puur genieten. Het is dus vanzelfsprekend dat ik niet kan wachten tot 13 april, want dan mag ik richting Antwerpen gaan voor het concert van PVRIS. 

Welke boeken heb je gelezen?
Februari was een topmaand als ik terugblik op de boeken die ik gelezen heb. Ik begon de maand met Heir Of Fire, het derde deel uit de Throne Of Glass serie. Ondanks dat hij de vorige niet kon overtreffen, heb ik hier enorm veel van genoten. Ik kan niet wachten om verder te lezen en te zien wat er met Celaena Sardothien gaat gebeuren. Ik raad deze fantasy reeks ten sterkste aan! Ook als je dit genre wat meer wilt verkennen, is dit een aanrader. 

bron

Deze maand heb ik ook twee boeken gekocht. Ik ging ze maandag gaan afhalen en ik ben direct begonnen met het lezen van Me And Earl And The Dying Girl van Jesse Andrews. Ik had de film net gezien (waar ik het zo dadelijk uitgebreid over ga hebben) en ik wist gewoon dat ik het boek moest gelezen hebben. Het boek verschilde van de film op een manier dat niet stoorde, wat ik fantastisch vond. Het boek is zeker één dat ik nog wel eens ga lezen. Het is wel een heel apart boek, dus je moet er echt wel fan van zijn om het een beetje leuk te vinden. Ik vond het persoonlijk één van de leukste boeken die ik al gelezen heb.

bron

Wat is de tofste serie of film die je deze maand gekeken hebt?
ME AND EARL AND THE DYING GIRL

bron

Luister even mee. Dit is een verhaal over een jongen die verplicht wordt om vriendschap te sluiten met een meisje omdat ze leukemie heeft. De jongen is super creatief en spendeert zijn vrije tijd aan het maken van parodieën op zijn favoriete films, samen met zijn vriend Earl. Zijn leven verandert helemaal wanneer hij bevriend wordt met Rachel en heel zijn comfort zone uit elkaar valt.

Alles waar hij zo z'n best voor gedaan heeft is helemaal verpest en het gaat in zijn leven van kwaad van erger. Daarboven is - zijn nu beste vriendin - aan het doodgaan. Deze film toont gewoon hoe shitty iemands leven kan worden en dat niet altijd alles een happy ending heeft. Ook zie je een mooie vriendschap tussen een jongen en meisje zonder dat er één van hun op elkaar verliefd wordt. Ik heb de film deze maand al twee keer gekeken, omdat hij zo prachtig is. De regie is fenomenaal en de acteurs zetten een heel goede prestatie neer. Als je echt nog eens goed wilt wenen (want dat zal je zeker moeten doen) en als je een enorme fan bent van artistieke films, raad ik hem zeker aan. Ik raad hem sowieso aan, eigenlijk. KIJK HEM! Je zal er geen spijt van hebben.

Op welk moment ben je heel trots?
Dit zal misschien heel stom klinken, maar ik heb mij eens volledig opgesteld voor iemand. Ik heb aan die persoon verteld hoe ik mij voelde en wat er zo allemaal aan de hand was. Dit is iets dat ik echt zelden doe. Ik vind het altijd moeilijk om met anderen over mijn problemen te praten, dus het was wel eens fijn dat ik het allemaal even kon verwoorden. 

Wat heb je voor een ander gedaan dat je écht opviel?
Ik ben samen met mijn vriend en zijn vrienden uit geweest. Als je mij kent, weet je dat ik niet echt iemand die graag uitgaat. Integendeel zelfs. Voor mij was het dus heel moeilijk om hier enthousiast over te zijn en om gewoon al mee te gaan. Aangezien hij vaak meegaat met mij en mijn vrienden en ook meegaat naar dingen waar hij minder enthousiast over is, vond ik dat ik wel mee moest. Je moet jezelf nu eenmaal eens opofferen voor anderen. Ik vond het fout om te verwachten dat het maar van één kant komt, dus daarom ben ik echt wel blij dat ik mee ben gegaan.

Naar welke muziek heb je geluisterd?
Ik ga jullie weer een top 3 meegeven, maar ik wil eerst even meedelen wat voor 'n held klassieke muziek is. Tegenwoordig luister ik af en toe eens naar klassieke muziek, omdat het zo mooi is! Meestal doe ik dit op 8tracks, waar je mij trouwens op kunt volgen!  Hier is de link naar mijn profiel, zo kun je zien welke muziek ik beluister en welke afspeellijsten ik leuk vind. Ik vind het zo aangenaam omdat je op een heel andere manier muziek ontdekt. Zo zoek ik eens op de titel van een boek of film, of op een bepaald gevoel. Ook kan je op artiesten zoeken of albums: de mogelijkheden zijn eindeloos. Een echte aanrader voor muziekfans! Zo, laten we eens kijken naar mijn top 3 van deze maand:

#1 Dreams - Beck

bron

Misschien herinner je je nog dat Kanye West vorig jaar op de Grammy's bijna weer een "Kanye" gedaan had. Wie wist dat die artiest Beck bleek te zijn! Ik kende hem toen totaal niet, en nu is hij de artiest van één van mijn favoriete liedjes. Dreams is zo'n liedje dat je direct blij maakt als je het hoort.  

#2 Killer - The Hoosiers

Dit is een lied waarvan ik helemaal in de ban ben. Ik weet niet waarom, maar ik kan het echt niet loslaten. 

#3 End Of Me - A Day To Remember

bron: pinterest

Tenslotte heb ik nog een liedje van A Day To Remember. Dit is eerder een rustig liedje van hun, maar ik ben grote fan van hun album Common Courtesy.

Zo, dat was het dan weer! Hoe zag jullie maand eruit?

PS: mijn excuses voor de opmaak van dit blogberichtje, maar ik probeer het al de hele week aan te passen en het lukt gewoon echt niet! De frustratie is zo groot...

Twenty One Pilots Concert

Mijn valentijn zag er dit jaar toch verrassend anders uit dan in vergelijking met de vorige jaren. Voor het eerst keek ik er al maanden naar uit. Normaal gezien doe ik dit niet, omdat valentijn in mijn ogen commerciële bullshit is. Wat deed mij dan wel uitkijken naar deze dag? Het concert van Twenty One Pilots!

Ik heb hun leren kennen - van naam - doordat ze op tour zijn geweest (als voorprogramma weliswaar) met Panic! At The Disco en Fall Out Boy, die - even terzijde - 2 van mijn favoriete bands zijn. Naar hun muziek had ik toen nog niet geluisterd, omdat ik het niet echt nodig vond. Na een tijdje stond mijn Tumblr vol met hun en besloot ik dus mijn Spotify eens open te doen en de naam eens op te zoeken.

Het heeft lang geduurd vooraleer ik een liedje vond dat ik wou luisteren. Ik kijk altijd naar de titel van het lied en de titel die mij het meeste aanspreekt, wel, die wint. Addict With A Pen van hun self-titled album won direct voor mij, omdat ik dat echt een prachttitel vond. Het lied stelde mij niet teleur en al snel stonden al hun albums op shuffle.

Fast-forward tot de tijd dat hun laatste album, Blurryface, uitkomt. Heel enthousiast begin ik te luisteren en ben ik énorm tevreden met wat ik te horen kreeg. Toen ze dus een tour aankondigden, MOEST ik wel gaan. Helaas, voor ik die niet zo heel goed uitkeek, had ik een tour al volledig gemist. Nou het is te zeggen: hun concert hier was uitverkocht. Tjonge jonge, wat was ik teleurgesteld. Ik moest gelukkig niet te lang wachten, want al snel kondigden ze een 2de tour doorheen Europa aan, wegens het succes van de eerste. Onmiddellijk stuurde ik er mijn mama (dankjewel!) op af om tickets te kunnen bemachtigen. Deze keer was het wel geslaagd en het lag vast: ik ging op 14 februari Twenty One Pilots aan het werk zien.

Nu zit ik hier, met een grote glimlach om jullie te vertellen over een heel avontuur. Het begon allemaal gisterenavond rond 17:30u. Toen stapten mijn vriendin en ik in de auto, op weg naar het huis van nog een andere vriendin van mij. We namen haar mee en rond 18:40u kwamen we toe in Brussel. Ideaal! 20 minuutjes voordat de deuren open gingen. Er stond een GIGANTISCHE rij op ons te wachten, maar gelukkig kende ik iemand die al sinds 4 uur aan het wachten was. (Bless!) Toen we binnenkwamen had ik nog tijd om snel naar de wc te lopen (tip: drink niet te veel water op de dag van je concert) en toen ik terugkwam had ik verrassend goeie staanplaatsen. Dit was mijn eerste keer dat ik in de 'pit' ging staan, dus dit was best wel spannend. Ik had nog nooit zo dichtbij gestaan op een concert, dus ik zag het echt helemaal zitten.

Een half uur nadat de deuren geopend waren, klonk er muziek. Het voorprogramma, Woodie Smalls, bracht een set die vele wenkbrauwen deed fronsen. Als je nu namelijk een band hebt, die heel depressieve liedjes schrijft, is een rapper die over 'bitches' en 'fucking' zingt nu niet echt het beste voorprogramma... (Ik kijk naar jullie, AB personeel!). Na een goeie 40 minuten - en het twee keer spelen van hetzelfde lied wegens een te korte setlist - kon het échte wachten beginnen. Het half uur leek wel uren te duren, waarin ik mijn vrienden entertainde met mijn hilarische moppen.

Wel was het toevallig, dat op het moment dat ik Turn Off The Lights van Panic! At The Disco begon te zingen, dat de lichten uitgingen. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf. De muziek begon de spelen, Tyler (de zanger) en Josh (de drummer) kwamen op het podium en een microfoon kwam uit de lucht naar beneden. Kippenvel!

Ze starten sterk, met Heavydirtysoul, een lied waarbij ik nooit mee zal kunnen rappen. Heel de zaal zong luidkeels mee met de "Can you save my heavydirtysoul?". Tyler had door dat de tekst goed beheerst was, dus liet de bridge van het lied aan ons over. Het publiek ging al helemaal wild, en het feestje was nog maar net begonnen.

Je had niet veel tijd om te bekomen van de opening, want ze waren al begonnen aan hun bekendste lied van allemaal: Stressed Out. Iedereen ging los en de "wake up you need to make money!" werd luidkeels geroepen naar het duo. Wat een waanzin...

Toen kregen we een gelukkige valentijn en het lieve bericht dat hij Valentijn het liefst van al met ons viert. Cheesy talk, maar het is wel al hun tweede concert op Valentijn in België!

Na het liefdevolle bericht weerklonken de eerste noten van Guns For Hands, waarbij er dus handen in de vorm van een pistool de lucht in schoten (pun intended). Pistolen werden vuisten en iedereen ging weer helemaal los, inclusief de groep moshers achter mij. Op het einde van het lied was het een magisch moment, waarbij iedereen met zijn vuist in de lucht bleef staan. Een sterke boodschap toch wel...

Toen begon Migraine, een grote favoriet van mij. Wel wat awkward als je negatief zingt over zondagen, op een concert dat op een zondag gepland is. Iedereen klapte enthousiast mee en ik heb nog nooit mensen met zo'n vreugde "Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind." horen roepen.

Na het applaus volgde al snel Polarize, een lied dat ik fantastisch vind en waar je lekker op kan dansen. Heerlijk! Daarna volgde de intro van het schattige House Of Gold, volledig begeleid op de ukulele.

Het teasing kon beginnen, want het was tijd voor We Don't Believe What's On TV. Het publiek werd uitgetest en verteld wanneer ze "yeah yeah yeah" moesten zeggen. Na een paar keer oefenen kregen we een flauwe "okay", waarbij heel de zaal een lachje uitliet. Doorheen het lied zongen we allemaal mee, extra luid wanneer het tijd was voor de "yeah yeah yeah".

Daarna volgde The Judge, wat ik een heel leuk liedje vind. Wat wel een leuk feitje is, is dat je in het lied op exact 4:25 Tyler "JOSH DUN" hoort roepen. Ik had dit eens op het internet gelezen en vond dit enorm leuk. Wel had ik er niet op gerekend, dat Tyler (en die random gast achter mij) dit ook tijdens het concert gingen roepen. Op de achtergrond verscheen dan in grote letters "JOSH DUN", wat mij toch wel aan het lachen bracht.

Hierna volgde nog een publieksliefhebber: Lane Boy. Ik kan met veel trots zeggen dat dit een lied is dat ik volledig kan meezingen, inclusief de raps. Wat ik heel leuk vond is dat ze net zoals in de muziekvideo vroegen aan het publiek om neer te gaan zitten. Iedereen zag dit helemaal zitten (pun intended), ondanks dat het best wel lastig was een deftige positie te vinden. Bij de famous "drop" sprong iedereen recht en was het werkelijk magisch. Mijn mond valt er nog altijd van open.

Nu was het tijd voor een rustig stukje! Ze zetten zich neer achter de piano en drums en beginnen een medley van hun liedjes te spelen. Heel leuk, want dan is het een enorme verassing om te zien welk lied als volgende komt. Ik was dan wel de persoon die "omg" moest roepen, toen ze Addict With A Pen begonnen te spelen. Ik stond toen toch wel met een paar traantjes in de ogen.

Na de emotionele medley, was het weer volop tijd om het feestje verder te zetten en dat deden ze met Doubt. Wat was dit een eer om live te mogen meemaken! Het publiek werd in twee groepen verdeeld en Tyler werd even de maestro van de hele zaal. Braaf riep iedereen de tekst mee op zijn beurt en dat creëerde een betoverende sfeer. Het ene deel van de zaal viel wat later in en zo kregen we een hele nieuwe versie te horen van een lied waar we zo vertrouwd mee waren.

Met nog een zweverig gevoel van wat er gebeurd was, klom Tyler LETTERLIJK in het publiek. Met handen en voeten stond hij op de fans, die hem omhoog hielden, en heel de 'pit' schoof naar hem toe. Toen begon hij mijn lievelingslied te spelen - Holding On To You - en ik ging helemaal los. Voor mij was het iets buitengewoons, om dat lied live te horen. Ik krijg nog altijd kippenvel. Josh Dun zijn achterwaartse salto verbeterde mijn toestand NIET.

De zaal werd plots donker en er begon een video te spelen. Toevallig in het bos waar ze één van hun muziekvideos hadden opgenomen. Het was dus logisch dat het daaropvolgende lied 'Ride' was. Nogmaals feestje dus!

Het feest bleef maar doorgaan, met het daaropvolgende 'The Run And Go'. Heel de zaal riep luidkeels mee met 'Tonight I need you to stay', want dat wouden we allemaal wel.

Even snel een slokje water drinken, want 'Tear In My Heart' bleef niet op zich wachten. Dit is een lied waar ik nu eens altijd op los ga. Tyler had dit ook door, dus mochten we zelf the bridge weer zingen. Onze maestro was teruggekeerd. Ook was dit - als ik het mij goed herinner - het lied waarbij de helft van de zaal op elkaars schouder zat. Zelf vond ik dit een beetje jammer, omdat mijn aandacht hierdoor wat weg ging van het lied. Wel vond ik het enorm leuk om dit rondom mij te zien.

Als we flink waren, was dit niet het laatste liedje. Zo luidde hij 'Car Radio' in. Een lied dat ik maar al te graag zing. Iedereen sprong op en neer en zong luidkeels mee. Totdat ik even verward was. Op het podium stond alleen nog maar de drummer en iedereen keek achterom. Het duurde me dan een tijdje om Tyler te vinden, die ondertussen op een pilaar stond. Iedereen stak de hand in de lucht en synchroon bewogen we hem allemaal op en neer. Dit was weer één van adembenemende momenten.
Toen werd het volledig donker. Het publiek begon "ooh" te zingen en te klappen op de maat van Car Radio. Na een paar minuten sprong het licht weer aan en weerklonk er piano.

Muisstil was het, toen ze Goner begonnen te spelen. Na een tijdje begonnen we allemaal mee te zingen en iedereen was helemaal into the moment. Ik realiseerde mij dat het concert bijna gedaan was, en dit lied drong echt door tot in het diepste van mijn hartje.

Als afsluiter begon hij op de piano 'Trees' te spelen. Ik werd zo emotioneel van deze versie van het lied te horen, dat ik toch wel wat traantjes liet vloeien. 'Trees' is een lied dat mij toch meer raakt dan ik dacht, zeker als je kijkt naar de tekst. Zoals verwacht gingen de platformen het publiek in en stonden ze al snel te drummen bovenop het publiek. Het was werkelijk adembenemend. Ook stonden ze dan nog eens veel dichter bij ons.

Met een buiging, een grote glimach en de woorden "we are twenty one pilots, and so are you" sloten ze hun krachtige concert af. Ik stond verbijsterd aan de grond genageld. Dit was het beste concert dat ik ooit al meegemaakt heb.

Vooraleer ik je met rust laat, wil ik nog even een paar honorable mentions zeggen:

• Proficiat aan de mensen achter mij die de hele tijd tegen mij botsten omdat ze het nodig vonden om bij elk lied te moshen. Zelfs bij de rustige liedjes, begonnen ze eraan. 
• Josh Dun die even alleen op een platform op het publiek aan het drummen was.
• Tyler Joseph die van zijn piano sprong. 
• Tyler Joseph die een ballon in de vorm van een hartje kapot maakte en zei "take that, balloon"
• Tyler Joseph die elke 3 liedjes zei "give it up for the amazing drummer: Josh Dun" We snappen je helemaal Tyler.
• Josh Dun die een drumstok naar een meisje gooide, maar iemand anders ving hem. Josh ging er dan bij, om ervoor te zorgen dat de drumstok bij de juiste persoon terecht kwam.
• Mijn grote dank aan mijn vriendin bij wie ik in de rij mocht gaan staan. Zonder haar had ik nooit zulke mooie plaatsen.
• Het meisje dat ook een kruisteken maakte en hallelujah zei. Same.

Zo, de reden dat ik dit hier allemaal vertel is niet omdat ik denk dat dit jullie interesseert, integendeel zelfs, maar omdat dit de manier is waarop ik het concert wil onthouden. Ik wil dit herlezen en het concert als het ware herbeleven. Zo wil ik het in mijn brein geplant hebben. 

Dus, heb jij nog een leuk concert waar je naartoe geweest bent?