MIJN "Bikini-Body"

Om als een 15-jarige in onze maatschappij te leven is een enorme klus. Je bent volop de wereld, je leven en jezelf aan het ontdekken en daar maakt de media natuurlijk volop gebruik van. Je wordt gelokt door te denken dat je alleen 'mooi' en 'perfect' kan zijn als je een slank lichaam hebt met grote billen en een grote boezem. Alle Hollywood-sterren waar je zoveel naar opkijkt zijn allemaal 'perfect'. Die leuke modellen van Victoria Secret, zou het niet leuk zijn om net zoals hen te zijn?

Sociale media? Die staan vol met tips over hoe jij, die dit aan het lezen bent, er deze zomer 'perfect' kan uitzien. Als het overal staat, zal het wel waar zijn zeker?
Het heeft mij een lange tijd geduurd vooraleer ik doorhad dat dit niet de realiteit was. We zijn allemaal gefopt door onze eigen maatschappij. Ik wil met jullie delen hoe IK kijk naar anderen en naar mezelf. Wat is MIJN perfecte lichaam? Wat zie IK als ik om mij heen kijk naar de anderen?

Zelf ben ik enorm 'beoordelend' opgevoed. Ik kan niet in het openbaar gaan met mijn ouders zonder een negatieve opmerking van hen te horen over een voorbijganger. Zolang dat ik mijn ma al ken was ze al slank en de talloze keren dat ik moest aanhoren dat ik 'heel veel kon eten' en dat ik 'wel wat zwaarder was geworden.'. Steenharde realiteit die nog tot de dag van vandaag doorgaat. Mijn moeder vertelde mij vroeger vaak "Honger jezelf niet uit! Je bent helemaal niet dik! Nooit doen hé, lieverd." Maar ze gooide wel allerlei opmerkingen naar mijn hoofd over hoe ik wel dik was.

Als kind viel het mij al snel op dat ik niet echt mager was. Dik noemde ik het dan maar, want dat waren toch tegenstellingen? Zo was ik ook groot en iedereen rondom mij klein. Als kind vond ik het echt altijd stom als we een CLB-onderzoek hadden. Iedereen woog minder dan mij en iedereen was kleiner.

Geloof mij of niet, het heeft mij tot vorig jaar geduurd om de link te kunnen leggen tussen die twee. Natuurlijk weeg ik meer dan die slanke, kleinere mensen. Dat is logisch, toch? Had ik het maar eerder door... Ik voelde me echt nooit echt 100% blij met mijn lichaam. Ik was zelfs niet blij met de helft ervan. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik hierop begon te letten. Een bikini ruilden we voor een strak, zwart badpak. Rokjes en kleedjes waren not-done en het was maar hopen dat niemand zag hoe "dik" ik was. Duizenden keren was ik begonnen met sit-ups te doen voor een slank lichaam te hebben. Dat werkte voor even, maar ik vond gewoon de energie niet meer. Het enige dat mij beter deed voelen was kijken naar anderen en denken "Die is dikker dan mij. Daar zullen ze wel meer naar kijken.". Ligt het aan mij of klinkt dat enorm fout?

Ik weet nog goed in het zesde leerjaar dat we een leuke t-shirt gingen krijgen waarvoor we onze maten moesten opgeven. In de winkel kocht ik meestal een small/medium omdat mij dat het meeste paste. "Een small, alstublieft." En een stilte viel, gevolgd door gelach. "Ik zou toch maar een medium nemen als ik jou was,", zei de leerkracht, "je bent namelijk ook groot hé." En dat was waar. Ik was ook groot.

Bij ons thuis eten en drinken we vaak gezond. We hebben zo bijvoorbeeld suikervrije choco (geen nutella, inderdaad, ik heb al jaren geen nutella meer gegeten. Laat het je maar even bezinken.), we hebben ook sojamelk, etc. Zelf probeer ik zo gezond mogelijk te zijn: zo eet ik écht niet veel zoetigheden en vettigheden en ik drink weinig frisdrank. Als ik frisdrank drink is het meestal Coca-Cola Zero. Ik eet geen slagroom, gele crème, witte chocolade, karamel,... Bah! Wat een vieze brol! (In mijn opinie dan).

Dus gezond was ik. Ik ging 1 keer in de week gaan dansen (en ik fietste heen en terug). Ik ging soms met de fiets naar school, dus beweging kreeg ik ook. Waarom was ik dan nog zo dik? Waarom, waarom, waarom? Hoeveel mensen keken er naar mij en dachten "die is dik"? Het waren vragen die ik mij dagelijks stelde, tot op een punt waar ik het niet meer aankon. Als ik het niet kon zien, dan was er geen probleem. Zo gezegd, zo gedaan: ik keek niet meer naar mijn lichaam in de spiegel. Alleen als ik een broek en shirt aanhad kon ik terug kijken. (Ik moet toegeven dat ik in die tijd ook écht niet graag naar mijn gezicht keek, maar ik moest toch iets met mijn haar doen en dat staat nu eenmaal op mijn hoofd.)

Ik woog mezelf elke dag. Ik kon het niet laten. Ik zou 's avonds in mijn bed liggen wenen om hoe zwaar ik wel was. Ik moest slank worden. Het moest. Ik besloot dus om mijn ontbijt eens over te slaan. Waar ik niet op had gerekend was die LO-les in de voormiddag... Ik was bijna flauwgevallen en het was alsof de wereld mij duidelijk wou maken dat dat niet de juiste keuze was. "Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen." En wat een geluk dat ik nou net wél een ezel was. Deze keer was het het avondmaal dat we oversloegen. Ik voelde me goed, machtig en ik had honger. Maar ik voelde mij machtig door de honger die ik had. Die ochtend at ik niets en ook die avond at ik niets. 's Middags moest ik wel, omdat mijn ouders bij mij waren. Na dat weekend kwam school eraan. Ik at alleen maar een avondmaal en na een paar dagen had ik zelfs geen honger meer. Ik weet nog dat ik op een avond een normale portie spaghetti had gekregen van mijn ouders (en die ook volledig had opgegeten) en ik voelde mij misselijk. Ik voelde mij gefaald. Ik wou het weg. Nadat het mijn vriendin was opgevallen dat ik al de hele week geen boterhammen mee had naar school, stuurde ze mij toch eens. Zonder haar was ik waarschijnlijk veel langer gestopt met eten.

Ik herinner mij nog die ene donderdagochtend. Ik had LO de eerste twee uren en besloot dus om een appel als ontbijt te eten. Ik nam er een hapje uit en ik had nog nooit in mijn leven zo'n moeite gehad met kauwen. Ik probeerde een tweede hap naar binnen te krijgen, maar het lukte mij gewoon niet. Vreugde stroomde door mij heen. Naast mijn gedachten, wou mijn lichaam nu ook niet meer eten. Dat was dan wel het ideale moment om extra veel aan sport te doen. Ik moest namelijk afslanken en dat lukte nog niet zo heel goed. Maar doorheen dat alles, was er één iets dat ik erger vond dan hoe ik eruitzag: de blik in de ogen van mijn vriendin. Een blik van medelijden, teleurstelling en een gebroken hart, maar allemaal in één. Ik maakte de persoon die het meeste betekende voor mij verdrietig met wat ik mezelf aandeed. En lichtjes maar zeker drong het mij door, hoe fout het was. "Ik heb zo'n honger." zei mijn buurmeisje in de klas. Ik voelde mij altijd honger. Het voelde normaal. "Ik niet", had ik geantwoord, omdat ik het niet wou toegeven. Nadat ik had gepraat met mijn vriendin had ik het door.: dit was niet de oplossing om van mezelf te beginnen houden.

Dit alles duurde nog geen week (om even duidelijk te maken) en ik ga jullie ook niet zeggen dat ik ziek was en dat ik medelijden probeer te krijgen. Ik deel het omdat dit de realiteit is en dat ik van geluk mag spreken. Dit is waartoe ik mezelf gedwongen had. Stel het je voor, dat ik dit nu niet aan jou vertelde, maar dat dit het verhaal was van de persoon die het meest voor jou betekent? Hoe zou jij je voelen?

Ik begon mezelf hierna meer en meer te accepteren. Ik keek terug in de spiegel, met een lach. Ik was exact wie ik wou zijn: mezelf. Ik was al veel mooier dan daarvoor. Schoonheid zit in ons hoofd. Noem je jezelf 'lelijk', dan ben je dat ook. Noem je jezelf 'mooi', dan ben je dat ook! Het grote geheim is dat het allemaal uit jezelf komt. Je moet zelf kunnen zeggen "Ik zie er vandaag exact uit zoals ik er moet uitzien. Ik ben prachtig.", want zelfvertrouwen is het mooiste dat iemand kan uitstralen.

Heb ik een bikini-body? Ja. Ik heb voor het laatst een bikini gekocht, die ik zeker ga aandoen! Zie ik eruit zoals iemand die op de voorpagina staat van een magazine? Neen. Ik spendeer geen uren in een ruimte met iemand die mijn make-up en haar doet. Ik passeer niet eerst langs Photoshop om toch nog wat perfecter te lijken.

Om eerlijk te zijn wil ik niet perfect zijn. Ik wil iets zijn waar je geen woord voor kan vinden. Ik wil iets unieks zijn. Ik wil lijken op mezelf. Ik wil mezelf zijn, of de maatschappij dat nu leuk vindt of niet.

De media wil reclame maken voor mooie lichamen vanbuiten en ik vind dat we de boel eens moeten omdraaien en naar binnen beginnen kijken. Maak geen reclame om slank te zijn, maar om gezond te zijn! Dit zou zovele malen beter zijn. Deze zomer ga ik proberen zoveel mogelijk te sporten en dit doe ik alleen omdat ik gezonder wil zijn. Ik ben gezonder beginnen eten en het heeft helemaal niks met mijn gewicht te maken! Ik kan zonder schuldgevoel eten en "zondigen". Ik gebruik niet graag het woord, omdat het overkomt alsof het niet mag. Ik ben niet slank, maar ik ben gezond.

De media zal vaak de verkeerde kant van zaken tonen: stel je even aan de zijlijn en denk: "Wat is dit hier eigenlijk?", in plaats van blindelings alles te volgen. De media liegt, jouw eigen gedachten niet.

Veel liefs X