Panic! At The Disco: Concert + Meet & Greet 2016

De nacht van 24 op 25 mei heb ik nauwelijks kunnen slapen. Misschien doordat ik wat ziekjes was, misschien door wat er mij 25 mei te wachten stond... Ik ging Panic! At The Disco, één van mijn favoriete bands, ontmoeten.

De schooldag kon maar niet snel genoeg voorbij gaan, want man, wat wou ik toch dat het al snel 6u30 was. Helaas heb ik hier toch even op mogen wachten. Omstreeks 2 uur kwam mijn vriendin mij halen en reden we richting Antwerpen. Familiair met het gebouw, was ik laaiend enthousiast om terug te keren richting Trix. Rond 4 uur stonden we dan gezellig in de rij en gaf een meisje ons een nummer: mijn vriendin 15, ik 16. Het wachten kon dan beginnen. We doofden de tijd een beetje door de '7 Second Challenge' app te gebruiken, maar na een tijdje begon dit ook maar te vervelen.
Die koppijn en honger bleken dan ook geen cadeau te zijn. Ik heb dan maar snel een dafalgan genomen en wat boterhammetjes gegeten.

Twee uur ging voorbij en we maakten opeens een nieuwe vriendin; hoera! Een hele avond hebben we nog met haar staan praten en we hebben onze contactgegevens uitgewisseld. Zo werd het traag maar zeker 6u30... We kregen een laminaat van de befaamde Zack, bekend onder de fans als ongeveer 'de persoon die alles doet voor de band'. Een persoon die heel to-the-point is, maar ook nog grappig. Hij legde ons wat regels op en daarna konden we de zaal betreden.

Eerste indruk? Man, wat een kleine zaal was me dat... FANTASTISCH! Al snel volgde ik de rest van de mensen en gingen we in één mooie rij gaan staan. Het ging gebeuren: de meet & greets konden elk moment beginnen.

Met een kleine box met wat hip-hop muziek kwamen ze al dansend de zaal binnen. Iedereen kreeg binnen de seconde een grote lach op hun gezicht. De rij ging maar vooruit en vooruit, tot op het moment dat mijn vriendin de laatste persoon was die tussen mij en de band stond. Zij liep naar voren en gaf Dallon Weekes, de bassist, een hand. Grote fout, want ze wou high-fives geven. Ze heeft het wel mooi opgelost, want ze vroeg Brendon Urie (de zanger) een high five. Vol enthousiasme stak hij zijn hand op, waarop zij over haar haren streek. Ze had een grapje met hem uitgehaald. Heel de groep begon "OOOOH" te roepen en Brendon ging verslagen met zijn gezicht tegen de muur. Allemaal waren ze aan het lachen, en ik voelde mijn spanning stijgen. Brendon "schopte" mijn vriendin als het ware weg en de aandacht van alle leden was op mij gericht.

Ik stapte naar voren, gaf ze vriendelijk een hand en had opeens door dat ze allemaal "nice to meet you" aan het zeggen waren. Ik zei dit dan maar snel terug, ondanks dat ik daar bij Dallon de kans niet meer voor gehad heb. Ik stelde mij voor Brendon, keek een klein beetje naar beneden recht in zijn ogen en begon maar aan mijn tekst:

Thank you so much for your music. 

It's such a huge inspiration for me and it really means a lot to me.

 Thank you so much.

Brendon keek mij geïnteresseerd en aandachtig aan, en zijn blik verzachtte bij de woorden die ik zei. 

Aww, thank you so much. 

That's awesome. It means a lot. 

Thank you.

Snel draaide ik mij nog naar de gitarist, Kenneth Harris, om te zeggen dat ik zijn solo albums fantastisch vond, waarop er een lach op zijn gezicht kwam en hij mij bedankte. Aan Dallon vertelde ik dat ik "of course" de Brobecks ook fantastisch vond, waarop ik een waarderende knik kreeg. Ze maakten zich klaar voor de foto en Kenneth en Brendon namen mij beiden vast. Een grotere lach kon ik niet op mijn gezicht hebben.

Brendon kwam weer voor mij staan, waarop ik de volgende woorden nog sprak:

Thank you. Oh by the way, sorry about my friend with the high-five thing.

Brendon zijn blik verzachtte weer en hij had zijn 'smirk' opgezet. 

Oh no, don't worry about it. That was really cool and funny. Really. 

Ik lachte nog eens, keek hem nog eens in de ogen en bedankte hem nogmaals. Ik zei ook nog een laatste 'nice to meet you' en een algemene 'thank you' aan de hele band vooraleer ik wegging. Ik vergat zelfs mijn gesigneerde poster te nemen (totdat iemand mij erop wees). Brendon keek mij nog na, terwijl de rest al vriendelijk keek naar het volgende meisje in de rij. Holy crap. 

Het mooiste vond ik dat ze allemaal, vooral Brendon, al die tijd hun aandacht op mij hadden gevestigd en zich volledig focusten. Alsof ze niet in een zaal vol met 100 personen die hun wouden ontmoeten stonden. 

Uiteindelijk was het aan de laatste. Daarna zwaaiden ze en gingen ze al dansend, de handen vol met cadeautjes, weg. Mag ik er ook even op wijzen dat ze heel de meet & greet door stonden te dansen?

Daarna gingen we allemaal mooi in de zaal staan. Toen zei Zack dat er sommigen onder ons al een paar uur hebben aangeschoven, dus dat de personen met een nummer op hun hand eerder naar de barrière mochten om hun plaats te kiezen. Hoera! Al snel was het aan mijn vriendin en mij en gingen we vlak voor de plaats van Dallon staan. Front row. Freaking front row...

Het wachten duurde eeuwig, maar dan kwam het voorprogramma eindelijk op. Rocky NTI had wat een voorprogramma moest hebben. Ze brachten goeie sfeer in zaal en speelden prachtige nummers. Honorable mentions zijn:

* De zanger die zei dat het tijd was dat wij eens een stukje zouden zingen, waarop iemand uit de zaal "Beyoncé" riep. Ze moesten hier allemaal om lachen, waarop de zanger zei dat hij geen enkel lied van haar kende. De bassist begon All The Single Ladies te spelen en de zanger zei "Yeah, we're not really gonna do this."

* De pianist begon wat te dansen, waarop de zanger commentaar gaf dat hij meer moest dansen, waarop hij daar dus even helemaal alleen stond te dansen.

* De zanger gaf België een compliment, waarop heel de zaal spontaan "BELGIUM BELGIUM BELGIUM" begon te roepen, wat hun weer aan het lachen bracht.

* Na hun set moesten sommigen zelf een deel opruimen, waarop er dus weer gegil uit de zaal kwam. Met een lach op hun gezicht ruimden ze verder op.

Het échte wachten kon dan beginnen. Een half uur zou het nog duren vooraleer we Panic! At The Disco aan het werk zouden zien. Ik was er alleszins al klaar voor. Uiteindelijk gingen de lichten uit, stapten de leden één voor één op het podium en de eerste noot werd ingezet.

'Don't Threaten Me With A Good Time' begon te spelen en de zaal barstte los. Gedurende heel het eerste lied keek Dallon recht in mijn ogen, want ik was de persoon die vlak voor hem stond. Zonder probleem zong ik heel het lied mee en genoot ik van Brendon die zijn tekst begon uit te beelden. Wanneer je nu eenmaal zingt over "a guy in a chiffon skirt" // "I make these high heels work" // "I'm not as think as you drunk I am" zorgt dit wel voor mooie taferelen.

Het feestje was nog maar gestart en bleef doorgaan met de klassieker 'Time To Dance'. Ik kon niet wachten op het vers "when I say shotgun, you say wedding" waarop het publiek "WEDDING" schreeuwde naar Brendon, die trouwens zijn lach niet kon verbergen. (heel het optreden lang)

Het feestje bleef maar doorgaan, want al snel zette ze 'Vegas Lights' in, een lied waarop je wel moet dansen. Dit was ook het moment waarop ik realiseerde hoe dankbaar ik was om al deze mooie liedjes te horen, en we waren nog maar bij het derde van de setlist. 

Daarna even een korte intermezzo, die verder ging op de intro die afgespeeld werd vooraleer ze het eerste lied begonnen spelen. Daarna speelde ze een ietwat ruigere versie van 'The Ballad Of Mona Lisa', wat één van mijn topfavoriete liedjes is. Ik was dus doodgelukkig toen ik realiseerde waarnaar ik aan het luisteren was en ik zong luidkeels mee. 

Daarna werd Hallelujah ingezet, waarbij het publiek mee klapte en vrolijk toegaf dat we stiekem allemaal wel wat stout zijn. Het was prachtig. Ook waard om te vermelden, is dat bij elke hoge noot dat Brendon er tussen flapte - wat trouwens één van zijn specialiteiten is - de decibels behoorlijk de lucht in gingen. Ook even vermelden dat dit liedje werd opgedragen aan het meisje met de feesthoed op, waar Brendon "happy birthday, sweetheart" tegen zei. Daarna was het tijd voor 'Let's Kill Tonight'. Een lied vanop Vices & Virtues, mijn favoriete album van hen, dus dit was zeer zwaar geapprecieerd door yours truly.

Ze eindigden dit lied met Brendon die zijn jasje uitdeed, waardoor hij halfnaakt was, die achter het drumstel kroop en los ging. Kan deze man nog meer talenten hebben? Na weer een korte intermezzo, ging heel de zaal uit zijn dak op LA Devotee. Een lied waarvan ik toch vind dat het meer pit heeft op het album dan live, maar dat wil nog altijd niet zeggen dat ik het niet geweldig vond. Wel was het leuk dat hij "sweaty balls" in plaats van "swimming pools" zong, omdat iemand dat op een bordje karton had gezet. Ondertussen had Brendon al het één en ander eruit geflapt, zoals een hallo en een bedankje voor te komen. 

Toch ging hij een stap verder vooraleer hij Girls/Girls/Boys begon te zingen, een lied dat gaat over biseksualiteit. Hij gaf een speech waarin hij verklaarde dat het volgens hem niet uitmaakt welke seksualiteit iemand heeft, wat met veel lof door de zaal geprezen werd. Een super leuk lied weliswaar, waarop ik vrolijk danste en zong.

Net toen ik dacht dat het niet beter kon, slaagde Brendon er toch in. "We've been playing this song during soundcheck and we were like 'fuck it, let's just play it tonight' so excuse me if I forget some words and try to help me out if you know the lyrics. This is a new one for you." Voor de eerste keer speelden ze dit lied live, Golden Days, waarbij ik nog nooit zo hard getierd heb toen ik het lied herkende. Dit is mijn favoriete lied van hun nieuwe album en het was een lied dat ik jammer vond dat ze het nooit live speelden. Maar daar stond ik dan, nieuw voor hun, nieuw voor mij. Nog nooit was ik zo blij om een lied live te horen. Het enige lied dat dit zou kunnen overtreffen is 'Nearly Witches'. Ik moet toegeven dat ik nu nog altijd kippenvel krijg wanneer ik naar Golden Days luister. 

Hierna was het weer aan een lied van Vices & Virtues: 'Ready To Go (Get Me Out Of My Mind)'. Een leuk lied om mee te zingen. Wat me eigenlijk doorheen heel het concert opviel, was dat elk lied van hun enorm leuk was om mee te zingen. Over elk lied was ik enthousiast en ik ben enorme fan van alle liedjes. 

Wat ze hierna ingezet hadden, was een lied waarop ik zo hard aan het hopen was. 'Nicotine' is mijn favoriet van 'Too Weird To Live, Too Rare To Die'. Ik kon dus niet geloven dat ik de eer had om dit live te horen. Deze avond kon echt niet beter. 

Daarna was het de beurt aan twee funky liedjes Crazy=Genius en Miss Jackson. Voor Miss Jackson gaf Brendon wel nog de speech dat het ging over een meisje waarmee hij geslapen heeft, maar zij was de volgende dag gewoon weg verdwenen. Auwch! Wat een mooie inspiratie. Ik was enorm blij toen dit lied werd ingezet, want ik wist dat dit het lied was waarop Brendon een achterwaartse salto maakte en man, die salto was prachtig en werd geprezen met het gegil van meer dan 1000 personen.

Een piano werd op het podium getrokken en ik maakte me klaar voor 'This Is Gospel', maar dat is niet gekomen, neen. In de plaats weerklonk 'Nine In The Afternoon', een liedje uit de oude doos dat 'Pretty Odd' noemt. Ik vind het zo'n aangenaam liedje en heb hier ook gebruik van gemaakt om dit lied luidkeels op te dragen aan Dallon, die voor mij stond. Met de tekst "this is a song we just wrote backstage" wist ik onmiddellijk welk lied eraan kwam en ik sprong een gat in de lucht: het was tijd om Queen te coveren. Ze begonnen de eerste noten van Bohemian Rhapsody te spelen, dat vanzelfsprekend luidkeels meegezongen werd. We headbangden, sprongen, dansten en zongen erop los. Zelfs de security kon zich hierin vinden!

Daarna was het 'celebration time' met 'Victorious'. Een lied dat fantastisch is om live te horen en te beleven. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen. Na de extreem hoge noten en het vrolijke dansritme gingen ze allemaal het podium af. Iedereen klapte hetzelfde ritme, we schreeuwden allemaal "PANIC!" (wat natuurlijk een afkorting was voor de naam van de groep) en nadat we hier geen reactie op kregen begonnen we maar "we want more!" te roepen. De groep kwam aldus terug op het podium om hun set af te maken.

"If it weren't for this song, I wouldn't have any of this. This is the most important song in my career." of iets in die lijnen sprak Brendon Urie, vooraleer hij zijn grootste hit 'I Write Sins Not Tragedies' begon te spelen. De zaal ontplofte en we mochten zelf het eerste vers aanvullen. Ik had geen idee dat het zoveel deugd kon doen om "WHORE!" te roepen. Ook deed Brendon er nog een schepje bovenop met nog een tweede salto. Waar haalt hij toch al die energie vandaan?

Ik wou dat het lied nooit eindigde, omdat dit hun lied is waarmee ze de set meestal afsluiten. Het was dus tot mijn grote verbazing toen ze zeiden "we're going to play a few more songs for you." This Is Gospel werd ingezet, wat ook één van mijn favorieten is. Ik kon mijn oren niet geloven toen ze het begonnen te spelen. Holy shit. Deze band zal mij altijd blijven verbazen.

Even heel random maar wel aangenaam: een hardcore momentje. De meeste fans zijn familiair met het "positive hardcore" fenomeen (dankzij vine), dus vroeg Brendon of hij dit even mocht doen. Hij heeft dus een minuut lang op een hevige beat zitten roepen alsof hij de zanger was van een metal band... Die jongen blijft me toch verbazen.

bron

Tenslotte bedankte Brendon ons voor de fantastische show en zei hij dat hij niet kon wachten om in november terug te komen naar ons landje. Uiteindelijk speelden ze dé hit van hun nieuwste album: 'Emperor's New Clothes'. Hierna zwaaiden ze ons uit en verlieten ze het podium. De lichten gingen terug aan en iedereen stond aan de grond genageld. Hoe kon het zo vroeg al over zijn? 

Wanhopig probeerden mijn vriendin en ik nog een setlist te vangen en wonder bij wonder is het ons nog gelukt ook! Ik mag nu genieten van Dallon's setlist, waar alle liedje opstaan, hun logo en of het met/zonder plectrum gespeeld wordt. Deze ga ik inkaderen, samen met mijn gesigneerde poster.

Mijn vriendin en ik verlieten de zaal en ik voelde me beter dan ooit. Nog nooit had ik zo'n goed concert meegemaakt. Panic! At The Disco leefde op aan alle verwachtingen die ik had. Met veel vreugde zal ik terug denken aan dit concert en ik zal mijn ontmoeting met de groep nog een tijdje onthouden. 

Ik kan dus ook niet wachten om deze groep terug te aanschouwen in een uitverkochte AB in november en om binnen een paar jaar deze blogpost nog eens te lezen!

De foto's heb ik gevonden op de facebookpagina van de concertzaal.